اپیزود بیست و چهارم

قضاوت حاصل تمایل طبیعی ما برای قالب‌بندی جهان به‌ منظور معنا دادن به آن است. این قالب‌ها مبتنی بر واقعیت نیستند بلکه بر اساس تجارب قبلی محدود ما که آن را درست و قطعی تلقی می‌کنیم، شکل می‌گیرد. به‌عبارت‌دیگر در ذهن ما مکالمه‌ای بی‌وقفه در جریان است که طی آن واقعیت دیداری و شنیداری‌مان را با دسته‌بندی و با برچسب زدن معنا می‌بخشد تا ابهام را به‌وضوح تبدیل کند. ذهن آدمی به طور عام از ابهام گریزان است و تلاش دارد تا هر ابهام و نادانسته‌ای را به داده و وضوح تبدیل کند. یکی از راه‌های دم‌دستی ذهن برای این کار سنجش و داوری بر اساس داده‌های قبلی و موجود است. همچنان که انسان بدوی برای رفع ابهام رعدوبرق آن را خشم خدایان معنا می‌کرد انسان امروزی نیز هر رفتار و سخنی را هم‌راستا با آنچه در ذهن دارد تطبیق داده و می‌سنجد. بدین ترتیب است که ما از انواع برچسب‌ها برای توصیف رفتار و اعمال خود و دیگران استفاده می‌کنیم. برچسب‌هایی چون خوب، بد، زشت، زیبا، خسیس، حراف، آب‌زیرکاه، حریص، عالی، باشکوه و غیره. بااین‌حال این تمایل طبیعی آدمی برای معنادار ساختن جهان، امروزه منشأ بسیاری از آسیب‌های اجتماعی، گسست روابط، عصبیت و دردسر شده است. چراکه دلایل و انگیزه‌های خودآگاه و ناخودآگاه دیگری ما را به قضاوت کردن دیگران برمی‌انگیزد.

پادکست هیربُد و هِرمِس یک گفتگوی دوستانه است بر سر مسائل و دغدغه‌های فرهنگی اجتماعی مشترک ما ایرانی ها. یادگیری مبتنی بر شبیه‌سازی، انسان را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد تا درک مطالب آسانتر و روان‌تر باشد. ما هم قصد داریم تا با شبیه سازی از یک گفتگو ساده مبتنی بر تعامل و درک متقابل در مواجهه با اتفاقات و اختلاف نظرها بر سر مسائل، فضایی فراهم کنیم تا ذهن مخاطب فارسی زبان هر آن‌چه احتیاج دارد به صورت پویا و انتخابی از آن بیاموزد.امیدوارم این تمرین، دَری به سوی فردایی بهتر که استحقاق آن را داریم، برای ما باز کند.